08. december 2025
Kom toch nog maar ietsje dichterbij. Ja, nog iets dichter. Voelde jij dat ook? Dat je dacht: 'Nou ja, da's gek' of juist niet. Je snapt wel wat ik bedoel. Anders was je hier nu ook niet terecht gekomen. Dit soort dingen zeggen, dat kan ik niet zo goed. Fijn je weer us te zien. Of fijn je weer us te zien. Opnieuw. Ik weet niet waarom. Gewoon, dat ik dacht 'Hé zullen we spelen?' En dan maar zien. Ik weet het niet hoor. Misschien zit ik er wel naast. Voel ik dingen die er niet zijn. Alsof ik tast...
03. december 2025
Jos is gisteren gestorven. Op mijn werk zullen we nieuwe collega's morgen bij de koffie zeggen dat hij een fijne collega was, iemand met humor en een fijne losse houding. Jos wist precies naar wie hij moest lachen en welke toon hij moest aanslaan om sympathiek over te komen. Hij pakte elke nieuwe collega in, wie langer met hem werkte doorzag echter zijn sluwe manier van doen. Jos had een vast patroon om de controle te hebben en te houden. Meestal door in terloopse opmerkingen die net genoeg...
30. november 2025
Ik ben zo authentiek en echt, daar word je wel eens bang van, zo eerlijk en oprecht, ik doe heus nooit een vlieg kwaad, het is alleen mezelf dat ik soms in de weg zit of haat Dus nu had ik bedacht, dat ik kastelen ga bakken van zand en lucht, en daar in wonen. Ik bouw een stad waar iedereen welkom is, kijk dan hoeft ook niemand meer op de vlucht Dan ben ik koningin en regeer ik over het land dan worden er geen vrouwen meer verbrand dan zal ik ook even zeggen dat iedereen moet stoppen met gemeen...
29. november 2025
‘Bring me flowers while I’m living’ die zin zingt de laatste dagen door mijn hoofd mam. Ik worstel met de vraag of ik dat genoeg heb gedaan, je vertellen hoeveel ik van je hield toen je er nog was zeggen. Hoe belangrijk je voor me was, en hoe graag ik wilde dat het goed met je ging. Ik ben er kapot van mam dat je er niet meer bent. Ik kan de woorden maar moeilijk vinden. Laat je maar gaan, zei je, het moet er toch uit, als ik verdrietig was. Gek, met een paar woorden en arm om me heen kon...
29. november 2025
Beste Simone, het is voor mij niet makkelijk om hier te staan. Het is zo onwerkelijk nog allemaal. Alsof je elk moment nog door de deur kan stappen, om me te vragen of ik zin heb om weer eens af te spreken. Ik weet nog de eerste keer dat we elkaar ontmoeten, zo’n vijftien jaar geleden alweer. Je stond op het schoolplein om je dochter op te halen, net als ik. Rechts bij de zandbak tegenover de fietsen. Je sprak me aan, en daar werd ik wat ongemakkelijk van. Het waren je heldere blauwe ogen...
28. november 2025
De afgelopen weken is het hard gegaan, ze had me nog eens gebeld. Ze bedankte me om wie ik was. Wie ben ik dan? zei ik. Daarop had ze gelachen. We hadden het er vaak over gehad. Op de achtergrond hoorde ik piepjes van het apparaat waar ze aan lag. Ze had een kamer voor zichzelf gehad. Eindelijk had ze iets voor zichzelf opgeeist. Dat bewonderde ik in Simone. Ze kon niet goed tegen gezelschap. Wat ze met mij moest begreep ik niet. Vandaag namen we afscheid van haar. Ik ben verdrietig en een vat...
24. november 2025
Hey Wouter, Hoe is het nu met je? Zit je goed daar boven? Ik moet vaak aan je denken nu ik regelmatig langs je oude huis in Enschede rijdt. En vanmiddag kwam ik een oude setlist van ons duo Rootstock tegen in een boek. Fair & Tender Ladies. All the world is Green. Great divide. Het klinkt als een eeuwigheid geleden. Een ander tijdperk. Ik zie het nog zo voor me, hoe je destijds in mijn woonkamer zat om me te zeggen jij niet meer met me verder wilde spelen, omdat je mij niet goed genoeg...
13. november 2025
Mens zijn vind ik bijzonder, vooral omdat we leven met een brein die zichzelf zo belangrijk vindt. Dat brein doet bovendien dingen waar je niet altijd vat op hebt, bijvoorbeeld als je overprikkelt raakt. Het gebeurt me niet vaak. Ik heb m'n leven zo ingericht dat ik het goed lukt om dat te voorkomen; rust & regelmaat & bewegen & buitenlucht. Lukt het niet, en dan raakt mijn brein in de war, gelukkig duurt dat bij mij niet lang. Meestal ben ik er na een nacht slaap wel weer uit. Maar...
29. oktober 2025
Zij: Er is niks. Hij: Niks? Dat zeg je altijd zo beslist. Maar er is wel iets. Ik voel het. Alleen... jij zegt het niet. Zij: Als ik het zeg, voel jij je aangevallen. Alsof elk woord dat ik uitspreek over jouw falen gaat. Hij: Gaat het daar ook over? Zij: Nee. Het gaat over wat iets met míj doet. Maar zodra ik dat uitspreek, maak jij er iets van dat buiten jou moet blijven. Jij mobiliseert alles om niet geraakt te worden. Hij (geïrriteerd): Ik wil het gewoon goed doen. Is dat zo verkeerd?...
27. oktober 2025
I’m not your priority anymore was I ever like before You said the one thing you can give to another is time but I've been waiting for you too long since the days your time was mine I became a tree of which the leaves of hope have all fallen off Through the branches bare, again the wind is blowing names of the ones who made false promises through the air Here I stand lost and alone The leaves on the ground are clear Faith in empty words has left, you see From now on, you're no priority to me