Beste Simone,
het is voor mij niet makkelijk om hier te staan. Het is zo onwerkelijk nog allemaal. Alsof je elk moment nog door de deur kan stappen, om me te vragen of ik zin heb om weer eens af te spreken.
Ik weet nog de eerste keer dat we elkaar ontmoeten, zo’n vijftien jaar geleden alweer. Je stond op het schoolplein om je dochter op te halen, net als ik. Rechts bij de zandbak tegenover de fietsen. Je sprak me aan, en daar werd ik wat ongemakkelijk van. Het waren je heldere blauwe ogen denk ik, of de manier waarop je keek. Je lachte en we maakten een praatje over de aankomende zomervakantie. Ik ging met mijn gezin op pad, en jij alleen. Je dochters liet je bij Mark. Dat vond ik toen opmerkelijk omdat er in het hele dorp geen vrouw was die ook maar een paar uur haar kinderen alleen bij haar man liet, of uitbesteedde aan iemand anders. Laat staan een hele vakantie.
Toen ik thuis kwam vertelde ik het aan mijn toenmalige vrouw. Zij vond jou een ontaarde moeder en ze had opmerkingen over je haar, die je in twee staartjes had en je rode broek. Ik vond jou vrijgevochten, en misschien is het daarop dat ik die hele zomervakantie alleen maar aan jou gedacht heb. Ik liep rond met een groot geheim in mijn hoofd, en dat geheim was jij. Toen ik een half jaar laten in scheiding lag met mijn vrouw, ving je mij op. Je zat naast toen ik het niet meer wist. Simone, je hebt ook toen diepe indruk op mij gemaakt.
Toen je me drie maanden geleden belde om te vertellen dat je ziek was, wilde ik je helpen. Ik wilde naar je toe, ik wilde dat ik iets kon doen, ik wilde je niet kwijt, maar ik moest wachten en vertrouwen op de artsen van het ziekenhuis. Ik heb er slecht van geslapen Simone, ik wilde nog graag tijd met je doorbrengen. Ik wilde je hart veroveren, ik wilde heel dicht bij je zijn, maar jij hield het altijd af. Je had me eerder al eens gezegd dat je van niemand was, ook niet van mij. Dat elkaar vrijheid gunnen het belangrijkste is, daarna zoende je me vol op de mond. Zo speelde je met mij hart, je brak het en lijmde het met een grap weer aan mekaar. Ik kon niet met jou en ik kon niet zonder jou. Kom gauw weer terug in mijn dromen lieve Simone, je bent een vrouw die ik nooit meer zal vergeten.
Erik
Deze tekst is fictie. Eventuele overeenkomsten met bestaande personen of
gebeurtenissen zijn toeval.
In Memoriam Simone van Waalgaarden (1974-2025)