‘Bring me flowers while I’m living’ die zin zingt de laatste dagen door mijn hoofd mam. Ik worstel met de vraag of ik dat genoeg heb gedaan, je vertellen hoeveel ik van je hield toen je er nog was zeggen. Hoe belangrijk je voor me was, en hoe graag ik wilde dat het goed met je ging. Ik ben er kapot van mam dat je er niet meer bent. Ik kan de woorden maar moeilijk vinden. Laat je maar gaan, zei je, het moet er toch uit, als ik verdrietig was. Gek, met een paar woorden en arm om me heen kon je echt even mijn kern aanraken. Je oordeelde nooit over wat ik voelde.
Je had over veel dingen een mening, maar je uitte ze zelden, en er was ook bijna niemand die er naar vroeg. Je hebt wel pogingen gedaan om gehoord te worden, maar tegen snelle praat kon jij niet op. Dat moet je ook eenzaam hebben gemaakt.
Ik kan me herinneren dat je vond dat mensen in het openbaar niet genoeg huilden, en dat bij rouw te snel ‘het gewone leven’ weer opgepakt werd, of moest worden. Dat er geen ruimte meer was voor het lijden en de rouw in het bestaan. Dat alles zo werk en productiegericht was geworden sinds de Verlichting. Dat alles maar betekenisvol en zin moest hebben sinds we God hadden vermoord. Je vond uitvaarten ook stom, vanwege het gebrek aan onderlinge verbinding, diepgang, ritueel en dat ingehouden gemiep van Nederlanders. Daar kon je helemaal op los gaan. 'Het verdienmodel van de dood,' noemde je dat. Daar kon je je echt kapot aan ergeren.
Je moet in je werk ook hebben gezien hoe we de kwetsbaarheid van het leven, het voelen en de dood ver weg hebben gehouden van het centrum, hoe het leven daardoor vervlakte en tot somatische problemen leidde. Het afgevlakte Nederlandse gemiep, de ingehouden emoties. De slecht gekozen muziek. Teveel woorden, te weinig gezegd. Ik kan me herinneren dat je terugkwam van een condoleance en dat je buiten een stoel kapot gooide, je er op stond te stampen, en liep te huilen naar de maan, dat je zo kwaad en verdrietig was omdat er geen recht gedaan werd aan je vriend die overleden was. Toen zei papa nog, dat jij niet spoorde.
Dat vond ik zo mooi aan jou mam, in alles kon jij je helemaal laten gaan. In je boosheid, in je blijheid en in je verdriet. Je wilde het perfect hebben, en je legde in alles de lat hoog, soms zo hoog dat ik vooraf al aanvoelde dat ik nooit jouw goedkeuring kon krijgen met wat ik oppakte. Zo heb ik ook dingen laten liggen in mijn leven, het niet aangedurfd. Was ik te bang.
Er is nog zoveel meer te zeggen mam, maar je was voor mij zo’n stralend middelpunt, een steun. Ook toen je in het ziekenhuis lag.
Je was altijd zo blij om mij te zien, en dat deed me zo goed. Soms wist ik niet wat ik aan je had, maar ik kon altijd bij je terecht. De laatste weken waren zo mooi, zo hecht en echt. We gaan je ontzettend missen lieve mam.
Lindy
Deze tekst is fictie. Eventuele overeenkomsten met bestaande personen of
gebeurtenissen zijn toeval.
In Memoriam Simone van Waalgaarden I
In Memoriam Simone van Waalgaarden II