Hey Wouter,
Hoe is het nu met je? Zit je goed daar boven? Ik moet vaak aan je denken nu ik regelmatig langs je oude huis in Enschede rijdt. En vanmiddag kwam ik een oude setlist tegen in een boek. Fair & Tender Ladies. All the world is Green. Great divide. Het klinkt als een eeuwigheid geleden. Een ander tijdperk.
Ik zie het nog zo voor me, hoe je destijds in mijn woonkamer zat om me te zeggen jij niet meer met me verder wilde spelen, omdat je mij niet goed genoeg vond. We hebben daarna nooit meer gepraat of gespeeld. Het was klaar voor jou. Ik bleef met vragen achter. Jouw plotselinge vertrek hakte er flink in.
Het schiet de laatste dagen door mijn hoofd, misschien omdat ik patronen zie. Het heeft zich namelijk al een paar keer herhaald dat mensen van de een op andere dag het contact met mij verbreken, zonder dat echt helder werd waarom.
Ja nee, ik ga heus wel mijn eigen weg, dat heb ik geleerd, maar soms ben ik het pionieren, het zoeken naar een nieuwe wereld om me in te nestelen, van te leren, zat. Het is blijkbaar mijn pad Wouter. Die allenigheid. Me alleen vermaken. Die ontdekkingstocht, het zoeken. Heb ik iets gevonden dan ben ik zo blij als een kind. Of moet ik zeggen, dan is het kind in mij zo blij. Samen spelen vind ik zo leuk.
Ach, sinds je er niet meer bent, komen er af en toe heus mensen voorbij om mee te spelen, die me iets komen brengen, en iets komen halen. Misschien kan ik het ook alleen maar zo.
Anyhow, volgend jaar ga ik een plaat uitbrengen. Solo, met wat hulp. Ik heb ook toffe ideeën voor hoes en boekje enzo. Ik neem er mijn tijd voor, dat past beter bij me, bovendien geniet ik enorm van het maken an sich. En het leven. Dat ik het heb.
Dat ik het heb.