'Ik wil toch gain kerel weer?!' zegt ze nog een keer vastbesloten. Ze is net in m'n taxi gestapt. We rijden langs de grens bij Ter Apel. Ze is tachtig plus, schat ik zo in.
Ze heeft diepe groeven in het gezicht, haar korte donkerrood geverfde haren rechtovereind, door de war, haar ogen staan sprekend. Ik zie er een sprankelend meisje in. Ze draagt een oude joggingbroek en een zwart shirtje.
Het is bloedheet, maar zij heeft vandaag haar ponies verzorgd. 'De hele dag bie de beesten west, ging mooi.' zegt ze kort en ze voegt er aan toe dat als zij het niet doet, niemand het doet. 'Vriendinnen verkloaren mie veur gek,' zegt ze, 'zeggen ''bist nait wies.'' Mor ik heb goud bekeken. Ze vroagen mie aal woarum ik dit zo dou, en woarom ik gain kerel weer heb.
Mor dan zai ik ze weer met zo'n sneu geval lopen, met de pinze op de vlouer en boksem op half zeuven, af en aan noar t zaikenhoes. Niks dut het nog en het huh weer dit of van dat. Of dan binnen ze drok mit zien onderboksems wassen en strieken. Wicht, doar heb ik toch hail gain zin meer aan?!
Kiek, voor ain weekendje is zo'n man wel een keer leuk, as alles het nog dut, mor du waist ook, doarna begunt het gesodiemieter. Dan willen ze met joe met noar van dit of van dat, en dan doarnoa willen ze blieven. Veur da's toe d'ur op verdachst bist kriegen ze gebreken. En dan zits met aine in het zaikenhoes, veur die uut te dreumen over hou of't goan had kint. Bist dien leven zo kwiet man. Nee, ik begun er nait meer aan, dei flauwekul.' Ze lacht er vrijgevochten bij.
Ik vraag haar waar ze haar tijd aan besteed, maar ik heb de vraag nog niet gesteld, of roept uit: 'drummen! Drummen vin'k te gek!' Het meisje straalt er over.. 'en de ponies natuurluk, mor ain kerel, een kerel? gain denken aan, dat ik doar nog weer aan begin doe. Loaten dei zichzulf mor redden, dat mot ik ook. Ik heb lest nog ain potje drummen doan mit mien klainzeun, man dat ging ja zo mooi!
Tiedje leden kwam d'ur nog aine op mie oaf, dei zee dat huh mie leuk von en wel verkerinkjederei met mie wol, dat huh van mie höllen wol en meer van dat soort gekkighaid. Kinst ja wel. Nou mien wicht, toun heb ik zègt 'kin wel wezen, mor gain hoar op mien kop dei doar aan wil mien jong.' Ze straalt van oor tot oor. Trots op haar beslissing van toen.
Als we op plek van bestemming zijn, zet ik haar rollator naar buiten, zodat ze er weer mee verder kan lopen, uitstappen kan ze zelf wel....