Aan het eind van het verhaal was de conclusie dat ze te weinig bij zichzelf was gebleven. Dat ze zich altijd teveel heeft laten hangen naar wat er om haar heen gebeurde. Je hoorde het altijd terug. Niet strak. Wel leuk en aardig, maar niet strak. En nu iedereen dat wist kon ze als muzikant ook zichzelf maar beter doorstrepen. Als zij niet goed genoeg was, waarom zou ze het dan nog doen?
Ze hadden haar overtuigd dat het allerhoogste er niet in zat, dat was haar keer op keer verteld. Wat dacht ze wel niet? Hoe kon ze nou plezier beleven aan iets wat niet goed genoeg was. Rommel. Zag ze dan zelf ook niet dat het beter was te stoppen? Dat ze zichzelf alleen maar meer voor schut zette. En muziek erbij. Dat het niks was, en nooit wat werd.
Ze riepen, harder en luider en ze hadden allemaal gelijk. Zij hadden er verstand van. Ga toch van dit toneel! Alleen de goden mogen hier spelen. De perfecten. De rest is afval.
Ze ging en daar stond ze. Langs de zijlijn. Het was er druk en vol. Ze keek om zich heen, en zag Bob Dylan staan, Prince en Bach. Man, ze wist niet wat ze zag. Met open mond stond ze te kijken. Het was toen dat ze weer verstond dat het tussen de goden het niet moeilijk is te verdwalen. Iedereen slaagt hier in mislukken. Samen en alleen. Ploeterend en verloren. Vier en trots. Soms boos, soms blij. Kijk niet op of neer. Leef, oefen en herhaal, met hart en ziel en zij aan zij.