Brieven*
Brief van m'n 80 jaar, aan m'n 49 jarige zelf.
Goh Silvia, daar zit je dan. Ik kan me nog goed herinneren dat je er doorheen zat. Dat je baalde dat klojo's jou niet serieus namen. Dat het niet lukte boos te worden. Goed dat ik op zoek bent gegaan naar mn eigen weg, met mensen die beter zijn geweest voor mij, blij dat kon ik schrijven niet meer hoefde te zwijgen over wat ik voelde. Dat m'n hart open durfde te gaan, soms heel even. Op het podium. En dat ik mijn vleugels helemaal uitsloeg, zonder schaamte of vrees voor veroordeling. Gaaf dat het is gelukt!
Ik weet nog dat ik rond mn 50ste zag hoe het eerste deel van mn leven gelopen was. Ik had toen niet gedacht dat mn laatste droom ook uit zou komen, zoals wat ik ooit droomde van een ontsnappen uit Valthermond, huis met karakter op het land met grond, met veel ruimte waar je naar de sterren kon kijken en vuurtje kon steken. Hoe ik daar muziek maakte, met vrienden soms. Dat waren dromen toen ik begin 30 was. Dat weet ik nog goed. En nu je bijna 50 bent droom je nieuwe dromen, en soms lijkt het alsof het niks wordt. Dat je er niet in slaagt de mensen om je heen te verzamelen die je kunnen helpen. Behalve die paar. Die paar. Ja wat was je daar gek op.
Goh, en wat heb ik me ook vaak verlaten gevoeld. Waar anderen familie hadden die voor elkaar zorgde, heb ik bijna alles alleen gedaan. Zonder echte voorbeelden. Mn opleidingen, mn zoektocht naar een spiritueel pad dat wel paste. De ruimte die ik wilde innemen, maar het gehyper en geschreeuw van 'kijk mij us' die me zotegenstond.
Trots was lang geen woord, maar je hebt het wel mooi geflikt. Kijk hoe je dochters hun weg gevonden hebben. Coole moeder. Je hebt een plaat gemaakt, schoonheid de wereld in geworpen en applaus ontvangen. Je hebt gezien waar vandaan je komt en je wegen gevonden. Dat had je nooit gedacht toen je 8 jaar was. Toen wilde ik immers alleen maar aansluiting vinden, maar oe wat was dat moeilijk met de mensen om me heen.
Ik kan me herinneren dat ik op mn 50e mezelf Sarah heb gedoopt. In de rivier. Ik was daar zo gelukkig. De rivier stroomde en het licht viel zo mooi. Bij de rivier was ik nooit alleen. In het bos ook niet. En op het podium viel alles op z'n plek.
De meest toevallige ontmoetingen had ik onderweg, ze waren altijd tot troost, ook al hadden de mensen die ik trof dat nooit door. Ik weet ze allemaal nog. Ik ben sterk geworden door me niet afhankelijk op te stellen, en hulp te vragen als ik iets niet kon. Ik heb alle creatieve mogelijkheden om de wereld mooi te kleuren met beide handen aangegrepen, en met trots een prachtig pad gelopen. Blij dat ik nu nog steeds zo heerlijk kan vliegen. Naar de wolken kan staren alsof ik 8 ben. Dankbaar dat ik als vrouw geboren ben, geworden ben en gebleven ben.
*
Ik ben bezig met het boek 'The Artist's Way' van Julia Cameron. Fijn boek. Elke ochtend schrijf ik zodra ik wakker word, zonder nadenken drie a4tjes. Verder staan er andere opdrachten in, zoals een brief schrijven aan mezelf vanuit het perspectief van mn 80 en 8 jarige zelf.