Mijn gedachten gaan de laatste dagen vaak naar Liz. Liz Janssen. Ze is overleden. Te vroeg. Ze werd geboren in 1972, ze werd 52 jaar.
Liz ken ik al sinds ik de bluegrass en oldtimewereld inliep. We speelden als kind samen in het gras, tijdens de festivals waar we met onze ouders heen gingen. Liz was er altijd als ik ook daar was. Liz's vader Rienk en mijn vader, Lambert Schomaker konden goed met elkaar. Ze organiseerden allebei veel bluegrass en aanverwanten. Zo kwam ik ook als kind in het Blauwe Huis. Het huis waar Liz haar hele leven woonde. Het huis ook dat eens afbrandde en zij veel te vroeg haar moeder Joke verloor. Het huis dat weer werd opgebouwd, en dankzij Liz weer bluegrass ademde. Ze woonde er en organiseerde er mooie huisconcerten, vaak voorafgegaan door optreden van een eigen band.
Toen ik ergens rond m'n 30e mijn oude bluegrassswereld weer ontdekte, kwam ik Liz ook weer tegen. Ze nodigde uit om samen met Marcel bij Close to Home te komen spelen. Dat was in 2009. In die periode werd ook Ins Blaue Hinein georganiseerd, en we ontdekten dat onze stemmen mooi bij elkaar pasten, alsof we zussen waren. Met Close to Home, waar Peter Noormann ook inspeelde heb ik mijn eerste muzikale stappen gezet. Opgetreden op het grote podium van Boet'n Deure. Ik schreef mijn eerste lied Close to Home, dat Liz jaren heeft gezongen als introlied bij optredens van de band. Een mooie leerzame tijd.
Met veel respect en waardering kijk ik hoe Liz het leven in eigen hand nam. Hoe ze genoot toen ze Peter leerde kennen. Hoe ze omging met de boegeroep toen ze een relatie kreeg met Peter. Over de schande die werd gesproken. Ik weet niet meer uit welke hoek die kwam, maar ik heb geen goed woord over voor hen die er toen een oordeel over hadden. Liz was in haar manier van doen haar tijd vooruit. Ik zag in haar schilderwerken verdriet of melancholie. Ik zag haar in haar ogen de liefde voor het leven. Door mijn ogen was ze vrij. Ze trok haar eigen plan.
Liz heeft in de bluegrasswereld veel vrienden gemaakt, en ik was daar een van. De laatste jaren spraken we elkaar af en toe, kort, bij een festival, jam of pickin. Hoe het ging. Soms was praten lastig, maar het was altijd zo vertrouwd haar weer te zien. Ze was iemand die niet oordeelde over wat je aan het doen was. Of haar mening dropte over andermans handelen.
De laatste keer dat ik Liz sprak, was na de uitvaart van m'n vader, juni 2024. Bij Poolshoogte, waar veel mooie gezamelijke herinneringen liggen. Herinneringen die door de bomen zijn gehoord en gezien, en door het bos worden bewaard.
Toen ik haar sprak hadden het over het leven, en dat je geen dag verloren wilt laten gaan. Ze vertelde dat loslaten voor haar moeilijk was. We schreven elkaar nadien af en toe. Blij dat zij er was.
Het waren pittige laatste jaren voor haar, de scheiding van Maarten, het verdriet om het loslaten van haar geliefde Peter in oktober 2024, en het loslaten van het lichaam dat niet meer verder kon. Liz vond zich een weg met wat zich aandiende en kon zo genieten van alles wat er wél en ook was. Gewoon een mooie dag. De bloemen in de tuin. De zon over het pad dat naar haar huis liep. Liz laat twee prachtige kinderen na, een bak vol mooie herinneringen en een veilige haven voor veel mensen.
Dag lieve Liz, heb het goed. In het licht, waar je thuis hoort..... ❤️
