Vorig jaar zat ik er best doorheen, zie ik nu, het was toen opnieuw een december waarin ik geen kerstpakket kreeg. Niet dat ik naar een kerstpakket verlangde, maar wel naar een baan. Dit jaar krijg ik na jaren weer een kerstpakket lees ik, en nog mooier, ik mag mijn taxiwerk naast m'n nieuwe baan blijven doen.
Paar keer per week rijd ik mensen van a naar b, mensen die een paar jaar geleden nog op de tennisbaan stonden, die niet bij elkaar kunnen slapen omdat ze allebei in een rolstoel zitten en het verzorgingshuis waarin ze wonen dat niet toestaat, mensen ook die drie keer in de week zonder mopperen naar het ziekenhuis pendelen voor nierdialyse, en mensen die elk weekend naar het graf van hun geliefde gaan die al meer dan 20 jaar weg is, mensen die kort geleden nog een leven vol rock&roll hadden en zij doe altijd gelukkig waren als muurbloem.
Ik bewonder de veerkracht van mensen en geniet van de mooie gesprekken. Het maakt me ook dankbaar voor wat er nu is. Dit leven. Er is zoveel licht en leven als je je ogen er voor kunt openen, in welke omstandigheid je ook maar zit. Dat is misschien wel het mooiste kerstpakket dat er te wensen is.