Wat ik leerde van de migratie van Ieren naar Amerika in de 19e eeuw, is dat hongersnood in Ierland een belangrijke oorzaak van vertrek was. Niet zo gek. Het zit in ons systeem; als een baby in de
buik geen ruimte meer heeft om groeien en het voedsel op is, kan het niet anders dan geboren worden. Dan wil je weg van waar je zit.
In Ierland werden voor de hongersnood alleen maar aardappels verbouwd. Monocultuur. Iedereen met een stukje grond weet dat dat je grond uitput. Bovendien mislukte in Ierland de oogst.
Het tegenovergestelde is ook waar. Van m'n voedselbos leerde ik dat grond vruchtbaarder wordt, als de diversiteit toeneemt. Bomem en struiken en plantjes helpen elkaar, als vanzelf. Net als de organen in ons lichaam zijn ze met elkaar verbonden. Het mannelijke en het vrouwelijke. Natuur brengt en herstelt zelf het leven en is in alles met elkaar verbonden. Geef het tijd.
Hetzelfde kunnen we ook zeggen over onszelf, de mens. Als je je levensgeluk probeert te halen uit één ding, één smaak, één baan, één held, één relatie, één scene, één soort muziek, één preek van de week dan is de schade groter als je oogst mislukt en dan heb ook heb je meer kans dat je grond op den duur uitgeput raakt.
Voor een rijk en vruchtbaar leven is het van belang biodiversiteit na te streven in dingen die je doet, leest, hoort, maakt, alsook in relaties die je aangaat. Houd het eenvoudig, het gaat niet om meer van hetzelfde. Veelheid in eenvoud brengt eenheid. Geef het de tijd. Het helpt je te groeien, balans te vinden en het pad te bewandelen dat resoneert met je meest oorspronkelijke frequentie. Onze natuur is biodivers. Houd het zo, of breng het opnieuw tot leven als je op zoek bent naar zoiets als eigen identiteit.