Jopie Huisman


Zien wat er niet is


Vandaag was ik in Workum. Bij het Jopie Huismanmuseum. Mijn vaders verzameling in de schuur werd omringd door posters van werk van Jopie. 


Jopie had een groot oog voor wat niet van waarde leek. Wat niet gezien wordt door een ander, daar was mijn vader gevoelig voor. Herkenning en erkenning. Niet gezien zijn, leidt tot een andere manier van kijken. 


De kunstenaar in mijn vader werd op vroege leeftijd niet gezien, misschien daarom die grote bewondering voor hem bij wie het wel werd opgemerkt, die zichzelf wel op de kaart wist te zetten, die wel de kans kreeg en greep. Of misschien herkende hij in de spullen die Jopie schilderde de weerloosheid. Daar waar Jopie zichzelf het meest in blootlegde. Gebroken, maar door de kunsten die hij maakte opgestaan, tot leven gekomen. 


Ik keek er weer naar in Workum. Dat wat ik niet in de schilderijen zag, was wat me vandaag raakte; Jopie's focus om stil te staan en iets te maken dat uit zichzelf kwam. Passie. Maken ook al kijkt of luistert er later geen hond naar, maken zonder dat je het wilt verkopen, maken zonder dat je bezig bent of het aansluit bij de verwachtingen van je publiek. Iets eigens, omdat dat op aarde je enige echte thuis is. Dat. In die wereld zie ik mijn vader nu wonen.