God ik moet even met je praten, want het gaat al een tijd niet zo goed in dat huis van je. Ik was er zelf al bij weggelopen, maar dat heeft dus niks geholpen. Wat ik eens als thuis ervoer is voor zoveel mensen allang geen thuis meer.
Ik mis wel eens de mis tijdens dagen als deze. Van die vieringen waarin ik mocht zingen en voorlezen. Dat wat er gebeurde met het aansteken van een kaars. Iets dat heel belangrijk was. Van die diensten waar iedereen meezong met 'U Zij De Glorie' Zo'n prachtig moment. Of dat je met z'n allen even muisstil was. Zo'n uurtje die bol stond van weldoordachte absurditeiten, waarin je samen iets moois en bijzonders had beleefd. Ach God, wat kunnen illusies toch heilzaam zijn.
Ik denk wel eens, nu ik toch zelf theoloog ben, 'Zal ik zelf eens een theaterzaal huren en dan eens een viering in elkaar fietsen?!' Kun je me laten weten of dat een plan is?
Het ding is namelijk, dat er pijn en verdriet zit in dat wat er niet meer is. En het probleem is dat deze wond voor veel mensen niet meer vanzelf dicht gaat. Het is een gapend gat, van priesters die het contact met parochianen allang kwijt zijn, die niet weten hoe ze een dienst moeten organiseren, van koren die er naar snakken zelf te mogen bepalen welke liedjes ze zingen. Van voorgangers met slechte lange preken. Van een gebrekkige zelfreflectie binnen de organisatie. Er zijn teveel mensen die hieronder lijden God, en dan heb ik het dan nog niet eens over het misselijkmakende machtsmisbruik en seksueel geweld dat tiert en de discriminatie van vrouwen.
Dus God, wil je me even een teken geven als ik brieven naar de bisschoppen moet sturen, me naakt moet vastketenen aan een kerk, of iets anders moet doen waardoor de steen van het graf rolt? Het is nodig, en ik heb wel tijd. Alvast bedankt.
Amen.