In het dorp waar ik als kind woonde werd ik door een aantal kinderen uitgesloten. Ik wist niet waarom, maar ze vonden redenen om mij als enige niet te vragen voor verjaardagsfeestjes. Ik voelde
me daar gevangen, en vond toen ik 18 was mijn vrijheid terug toen ik het dorp verliet. Ik ben gevoelig geworden voor tekens van uitsluiting, en ik heb voelsprieten voor wat niet gezien wordt
ontwikkeld, en wil door het vuur voor hen die zich uitgesloten weten, en streef in alles inclusiviteit na.
Het heeft even geduurd voor er mensen op mijn pad kwamen bij wie ik mezelf kon zijn en die mij op een goede manier opringden, die het beste in mij naar boven halen. Toen ik voorzitter werd van
Stichting Boet'n Deure organiseerde ik festivals, jamsessies, concerten en muziekweekendjes. Net zat ik even achter in het weiland, en zag ik het feest rond de vuurtonnen weer terug, de
jamsessies in het stookhok, de hottub, de prachtige concerten in de woonkamer, het heerlijke eten, het tuinfeest. Er zijn veel mooie herinneringen.
Van nature voel ik me verbonden met alles en iedereen om mee heen, en hierdoor ben ik geneigd me snel betrokken te voelen op een ander. Zo was iedereen altijd welkom op mijn evenementen. Als
organisator voelde ik ook de verantwoordelijkheid om gastvrij te zijn naar iedereen. Meedoen met muziek maken is voor mij bij jamsessies dan belangrijker winnen. Iedereen krijgt de kans om mee te
doen. Mijn blik op inclusiviteit werd op de proef gesteld toen ik de regie kwijtraakte over de evenementen die ik in mijn eigen tuin organiseerde; Pietje wilde alleen komen als Jantje ook kwam,
Greta bleef weg als Christa er ook zou zijn. Henkie wilde alleen met Bram spelen en alleen als Jantje niet kwam. Christa belde me huilend op toen ze merkte dat Pietje niet zou komen. Ik kwam in
een web terecht waar ik niet in wilde zitten. Uiteindelijk speelden ze samen. Ik stond erbij en keek ernaar. Ik organiseerde met liefde voor mensen en muziek, maar de liefde ging over. Als het
werk was geweest had ik ingegrepen, en mensen op het matje geroepen. Ik besloot daarom te stoppen met organiseren. Dat was een opluchting, want hierdoor vond ik mijn vrijheid en plezier in muziek
weer terug.
Nu hoefde ik nooit meer als organisator rekening te houden met wie dan ook, en zo nodigde ik sindsdien uit wie ik wilde. Voor zover ik weet leef ik met niemand in onmin en kan ik met iedereen
door eén deur. Ik geniet er ontzettend van als ik word uitgenodigd bij een ander en mee mag doen. Want zo gaan die dingen; niet iedereen die bij mij altijd welkom was, heeft mij wel eens
uitgenodigd op zijn of haar muziekfeestje. Niet iedereen is een vriend. Niet iedereen die met mij muziek heeft gemaakt, wil nog met mij praten. Je hechten aan mensen brengt met zich mee dat
je ze soms veel eerder moet loslaten dan je zelf had voorzien.
Mede daarom word ik zo gelukkig van spelen met de vier String Beans. Bassen tijdens de tour met de Tennessee Studs afgelopen najaar was ook een prachtig cadeau. Ik hoorde bij hen die hier al
jaren over de vloer kwamen om muziek te maken. Ik geniet ontzettend van wat er wel is, want daar kom ik als laatbloeier tot bloei.
In januari jl. vond ik in Duitsland terug wat ik in Nederland in mijn eigen achtertuin een beetje kwijt was geraakt; jams waarin samen werd gespeeld, waarbij iedereen de kans kreeg om mee te
doen. Niemand werd uitgesloten en iedereen was gelijkwaardig, ongeacht niveau. In april ga ik naar een muziekfeest in Brussel, daar kijk ik ook naar uit.
Net als vroeger kan ik altijd weg uit het dorp waar ik om onduidelijke redenen niet welkom ben. En zo heb ik in mijn leven steeds mensen gevonden die wel het leven met mij willen vieren. Ik kan
het niet helpen, maar voor hen ga ik door het vuur...