Ze zei: 'Neem maar afscheid van haar, verklaar haar maar dood. Neem de telefoon niet op als ze belt. Beantwoord geen appjes. Ze is gewoon weg. Nu ben je van mij en wij zijn gelukkig samen.' Hij knikte, 'je hebt gelijk' en hij pakte z'n telefoon en drukte op blokkeer. 'Haal haar ook maar van je facebook,' zei ze erachter aan. 'Dat mens deugd niet, ze heeft je onder druk gezet. Zij heeft je gebruikt.'
Ze kon het weten. Ze was zelf in haar leven vaak gebruikt, dus ze had een feilloos gevoel wanneer deze zielen op haar pad kwamen. Ze was diep geraakt in haar verleden, ze was gepest en ze was uitgesloten, maar nu zou dat haar nooit meer overkomen. Nu was zij de baas, nu mocht zij bepalen wie er werd uitgesloten. Nu zouden anderen haar pijn voelen. Het gaf zo'n heerlijk machtig gevoel. Het enige wat er nog nodig was het uitwissen van sporen. Dan konden ze verder. Samen. Voor altijd gelukkig. Het bestond echt. Hij zuchtte even, en gleed door wat berichten. Delete. Zo, daar ging weer een stukje geschiedenis. Hopla.
Ze had ook gelijk, het was geweest, het dromen en fantaseren over andere vrouwen. Niks meer dan een vergissing. Stiekem geruk. Hij moest en wilde nu door, met haar. De vele foto's van hem met andere vriendinnen had hij gelukkig al eerder verwijderd. Hij was zo bang dat zij ze zou zien. Ze kon nogal jaloers doen, en dan werd ze zo kwaad. Sinds de eerste keer dar hij dat had meegemaakt was hij doodsbang voor haar. Hij slikte nog een keer, maar had zich voorgenomen dat deze keer zijn relatie wel zou lukken. Het werd tijd. Hij was al een paar keer gescheiden, hij kon het niet hebben dat het nog een keer misging.
Ze hadden ook niks nodig verder, ze hadden elkaar en een paar mensen die hun het applaus gaven wat ze in hun jeugd beide zo hadden gemist. 'Alles is mooier met jou' zei ze vaak en dan knikte hij. Ja ze waren we er helemaal voor elkaar. Het ging zo mooi. Als ze even onzeker waren, dan was de ander er altijd daar om te bevestigen. 'Je bent mooi schat,' zei hij dan. 'Vind je me echt mooi?' Hij knikte. Hij moest wel. Hij had haar veel mooier gevonden toen ze nog niet zo akelig dun was, maar dat hield hij voor zich.
Ze waren perfect gelukkig met z'n 2-en en de hele wereld keek vol bewondering toe. Als de mensen hem vroegen hoe hij het deed zo perfect gelukkig zijn, dan zweeg hij even, dan lachte ze naar hem en zei ze voor hem 'we hebben gewoon alle rotte appels uit ons leven geweerd. Haha. Samen zijn wij winnaars.' Dan lachte hij, met een beetje kiespijn. Maar ach, zij kon het altijd zo mooi voor hem verwoorden. Ze had eigenlijk schrijfster moeten worden.