Daniël Lohues Terug



Afgelopen vrijdag zag ik Daniël Lohues in het theater. De lovende 5 sterrenrecensie in het Dagblad van het Noorden, schreeuwt het uit; ja we hebben hem op het podium gemist. Ik ook. Je wilt hem niet missen. Je wilt hem toe eigenen. Dat hij van mij is, van jouw provincie, van jouw streek, van jouw hart. Maar hij is het niet. Daniël wil voor muziek en vrij zijn, en is zo in mijn hart geslopen. En niet alleen in het mijne. 


Niemand ziet Daniël zoals hij is. Niemand ziet iemand zoals hij/zij is. Elk mens is grotendeels wat anderen van je maken. Soms is dat fijn en soms kloten. Lohues schreef en zingt in de voorstelling een mooi nieuw lied over hoe je nog zo je best kan lopen te doen daarin. Als ik er aan terugdenk, schieten Ken je Mij? van Huub Oosterhuis en De Wedstrijd van Bram Vermeulen door m'n kop. 


Daniël speelt in zijn voorstelling met de illusie en de houvast van zijn geloof, en spiegelt daarmee mooi deze tijd, en geeft me mee dat je altijd mag blijven kijken met de ogen van een kind. Iets pastoraals heeft hij toch over zich. En ik herken veel van mijn eigen hart en verleden in zijn leven. In het nieuwe lied over de veenkoloniën bijvoorbeeld, dat ruige volk dat feest viert ook als er niks te vieren valt. Opvallend overeenkomstig met het schrijnende verhaal dat hij vertelt over het leven van zijn bluesbroeder. De man die ons via Daniël een inkijkje geeft in het leven in achterbuurten, en Daniël geld bleef aftroggelen. Drank. Hard drugs. Een keihard leven. 


Niet alleen zijn bluesbroeder is gebroken, ook Daniël ging door de midden vlak voor corona. Hij vertelt er over alsof de zaal zijn beste vriendin is. Kwetsbaar en gebroken, met een grap en een lach. De avond vliegt voorbij en ik word ondergedompeld in bekende en nieuwe pareltjes. Wat een concentratie en overgave. Lohues brengt me zo makkelijk en goed terug naar mijn eigen grond. 


Aan het einde van de avond zingt hij dat we allemaal alleen zijn- met prachtig gitaarwerk. Misschien is dat wat ons mensen bindt en samenvoegt. Het kruis van de ene is alleen wat lichter dan die van de ander. 


En als ik naar de zijne kijk zie ik een prachtig talent voor muziek en vertellen. Wat een schoonheid. Mijn hart kan het maar net aan en toch krijg ik er geen genoeg van. Zo lyrisch te schrijven is allicht een beetje niet- Drents en te Amerikaans van me, maar ik meen het. Het leven buiten het podium lijkt me verder soms best eenzaam. Maar wat weet ik ervan, ik ben God niet... maar was ik het dan mocht Daniël Lohues zo mijn hemel in. 




Alle voorstellingen van Daniël Lohues zijn dit voorjaar volgens mij (bijna) uitverkocht.