Daar stond je ineens weer meid. Voor mijn oude huis. Te wachten op de bus die je naar je school zou brengen. Je was een jaar of 10. Ik vond je zo mooi. Je blonde haren wapperen in de wind. Je
blauwe jasje over je rode trui. Rode sokken en sandaaltjes.
Je kwam uit een probleemgezin. Daar waren er meer van in de buurt, maar bij jou mocht ik niet over de vloer komen van mijn ouders. Dat durfde ik ook niet. Er was vaak geschreeuw in jouw huis, waar je met je moeder en haar schoonzus en hun mannen woonde. Er was ook drank en geweld. En ik zie de lege kratten bier die als stille getuigen dienden nog staan.
Daar stond je weer op de bus te wachten, zoals elke dag. Een busje die je naar een speciale school bracht, een lom school. Je had talloze broertjes en zusjes waarvan me nooit helemaal helder was wie de vader was. Jij was de oudste, dat weet ik. Je was voor mij de mooiste. Een paar jaar geleden hoorde ik dat de mannen in jullie huis jou misbruikten. Ik schrok, ook van mezelf, omdat het me niet verbaasde.
De kinderen in de buurt lachten jou uit en ik herinner me hoe jij op hun commando op straat je broertje stond te pijpen. Ik was toen tien jaar, wist toen niet wat ik zag. Het gebeurde allemaal bij mij in de straat. Iedereen wist het. Iedereen keek. Ze lachten. Niemand greep in. Ik ook niet. Ik liep weg.
Hoe is het nu met je mooie meid? Heeft iemand jou later nog gezien zoals je zelf werkelijk bent? Schoon, onschuldig en slim. Deel jij je geluk en successen op Instagram en LinkedIn?