De bijbel is een in de geschiedenis geschreven boek. Geen geschiedenisboek dus. Voor mij een boek vol verhalen van troost. Ik zie het schrijven van eigen verhalen overeenkomsten met de wijze waarop bijbelverhalen tot stand gekomen schijnen te zijn.
Ik illustreer dit aan de hand van 'Playmobil' Dit verhaal ontstond omdat ik een reden zocht waarom iemand waarvan ik hoopte dat hij mijn verjaardag niet zou vergeten, wat hij wel zou doen. Dat wist ik. Dat kwam uit de lucht vallen.
Controleverlies, en ik moest voor mezelf een reden hebben om het rond te breien in mijn hoofd. Zo ontstond de idee van 'en daarom zou hij niet bellen.' Het begon met andere woorden bij mijn verdriet. Rouw. Ik gunde hem een reden om mijn verjaardag te vergeten, hij zou verliefd op mij zijn geweest. Dat zou het zijn.
Dan moet je een telefoon of pen pakken, anders is het vaak weg. Dat deed ik. De rest rolde er daarna min of meer vanzelf uit. Ik legde verbanden met mijn eigen geschiedenis. Met mijn eigen verjaardagsfeestjes van vroeger, met mijn eerste liefde die me natuurlijk niet zou bellen nu. En verder speelden jongens vroeger vooral met playmobil. Ik was meer van lego, en herinner me hoe ik in de winkel voor die dozen stond. Die altijd veel te duur waren. Net als playmobil.
Terwijl ik aan het schrijven was had ik veel lol. Dan lig ik te gieren van het lachen. Dat slaat nergens op, maar zo werkt dat dus bij mij als ik iets doe wat ik heel leuk vind. Zo trilt denk ik ook de zure appel uit mijn lijf. Als ik later naar het verhaal kijk denk ik 'ja ik moet ook kijken naar wat er wel is, en niet naar wat er niet is.' En misschien zijn er meer verbindingen die ik nu niet zie. Enfin, Erik geeft me ook nog wat mee ook. Loslaten en weer door.
Maar goed, zo zijn bijbelverhalen ook ongeveer vaak tot stand gekomen heb ik begrepen. Toren van Babel bijvoorbeeld; de mens moest een verhaal hebben waarom wij elkaar niet meer zonder meer verstaan. Waarom wij verschillende talen spreken. En zo gaat dit voor meer verhalen op. In het hier en nu komen er bijvoorbeeld ook verhalen los als iemand sterft. Dan krijgt de overgegane ziel een ander gezicht, daarmee moet je als achterbleven mee door. Zo is het ook gegaan met het Paasverhaal, om maar even het belangrijkste bijbelverhaal te pakken. En zo is elk volks- en levensverhaal vaak een in de geschiedenis geschreven verhaal, verhalen van troost, of een lapmiddel, een herhaling van zetten, maar geen nog geschiedenis. Geschiedenis zijn we pas aan het einde der tijden. En als ik sommige profeten mag geloven duurt dat wederom niet zo lang meer.
Meer? Luister dan deze podcast van Centre Erasme over Arthur Schopenhauer