Erik had aan zijn moeder gevraagd of hij wat geld mocht om playmobil te kopen voor Simone. Hij was uitgenodigd op haar feestje. Als enige jongen. En daar was hij eigenlijk wel blij om. Hij kon
veel beter met meisjes dan met jongens. Jongens wilden altijd voetballen, en Erik vond voetbal stom.
Maar zou Simone playmobil wel leuk vinden? Erik zat wat te twijfelen. Zijn moeder zag het. 'Wat is er kerel?' zei ze. Hij zei niks. Hij was verliefd. En als hij verliefd was, zei hij niks. Dan dook hij weg. 'Geef me nou maar wat geld.' zei hij een beetje drammerig, in de hoop dat zijn moeder niet door zou vragen. Ze zag het. Ze gaf hem 10 gulden en daar was hij nu mee op weg naar de Blokker. Op zijn crossfiets.
Onderweg droomde hij er over welke playmobilfiguren er waren. Hij wist het precies. En hij wist zelf wel welke hij zou willen; die met de trekker en dat paard. Die had hij namelijk nog niet. Verder had hij alles wel. Zijn hele kamer stond er vol mee. Maar het was juist dat wat je niet had, dat zo bleef trekken. Hij dacht wel eens 'Straks als ik die heb dan ben ik volmaakt gelukkig.'
In de winkel zag hij de door hem zo vurig gewenste trekker met paard staan. Afgeprijsd. Deze week voor maar 9 gulden en 75 cent. Dat was het. Erik was heel slim, en dacht 'als ik nu deze voor haar koop, kan ik haar vragen of ze bij me komt spelen en dan neemt ze het misschien wel mee. En dan heb ik alles wat ik wil.' En zo had hij ook nog een kwartje over om trekdrop te kopen bij de kassa. Erik was een dikke slikkert. Zo geschiedde. De playmobil die hij zo graag wilde, kocht hij voor haar. Als dat geen liefde was.
Op de dag van haar verjaardag was de tuin bij Simone mooi versierd. Er hingen slingers en ballonnen, en er was slagroomgebak, chips, spoetnik en ranja. Simone had ook zo mooi gekeken toen ze zijn cadeau uitpakte. Haar krulligere staarten wapperden in de wind. En het partijtje was ook heel leuk geweest. Ze hadden aardappelpoepen, tikkertje en verstoppertje gedaan. En in een kring samen zingen. Simone's moeder was heel mooi en lief. Erik had de meisjes ook een paar keer flink aan het lachen gemaakt. Dan moest hij zelf ook hard lachen om zijn eigen gekke grapjes.
Dat was toen. Erik en Simone hadden na die verjaardag niet meer samen gespeeld. Ze waren elkaar na de lagere school ook uit het oog verloren. Erik was in zijn leven alleen gebleven, maar dat vond hij wel best. En Simone was later met die stomme jongen die een klas hoger zat getrouwd. Een voetballer, en hij speelde nog in het eerste elftal ook.
Erik was nu 48 jaar. Hij had al heel lang niet meer zo als toen aan Simone gedacht. Vandaag was hij op zolder wat aan het rommelen bij zijn oude moeder, en stuitte hij op zijn speelgoed. Playmobil. En ja nu dacht hij ineens weer aan haar. Half april. Hij droomde even weg naar die mooie tuin met slingers en ballonnen. Simone moest nu ongeveer jarig zijn.
Hij liep naar beneden met de doos, zette het op de keukentafel en pakte zijn telefoon. Even googlen waar ze nu woonde. Niet eens zo ver uit de buurt. Zou hij haar bellen? Wat zou zij wel niet denken na al die jaren? Of wat als haar man zou vragen wie er aan de lijn was? De moed zakte Erik in de schoenen. Hij zuchtte. Nee, hij was nog steeds die jongen van acht. Nog steeds katsverlegen. En daarom belde hij haar 40 jaar later toch maar niet op. Hij pakte zijn playmobil uit de doos en stalde alles voor zich uit op de grond. Hij ging er bij zitten en oogde volmaakt gelukkig. Hij miste alleen nog de trekker en het paard.