'Hé, schrijft een vriend, ik moest denken aan je blog van een tijdje terug en nu hoorde ik over
endometriose. Heb jij dat ook?'
Endometriose betekent dat er niet alleen in de baarmoeder van de vrouw maar ook daarbuiten bloedlichamen zich vormen. Dit gaat elke maand gepaard met ernstige pijn rond de menstruatie. Meer daarover hoor je hier. Bij mij is het nooit vastgesteld door een arts, maar dat had ook, denk ik. Had. Of heb.
Mijn moeder had het ook. Mijn moeders moeder vermoed ik ook. Zij is daardoor vermoedelijk zelfs medicijn verslaafd geraakt, en daar veel te vroeg aan overleden. Mijn moeder was toen 13 jaar. Er is niet veel en nog niet zo lang iets bekend over endometriose. Toen ik zo rond de twintig was kwam mijn huisarts bij mij niet verder dan 'neem maar een iboprofen.' Later zei de bedrijfsarts hetzelfde. Een advies dat ik vaak weigerde omdat ik opgegroeid ben met een moeder die vanwege haar geschiedenis een hekel had aan pijnstillers.
Zo'n 30 jaar lang leefde ik met heftige pijn tijdens mijn menstruatietijd. Zo heftig dat ik dan niet kon werken. Elke maand een paar dagen alleen maar op bed kon liggen. Ik voelde me daar vaak rot over. Schuldig. Ik baalde er ook wel eens van dat ik geen man was, die altijd maar door kon gaan. Carriere maken. Zo leefde ik tot mijn dertigste met ernstige migraine aanvallen. Daarna zwakte dat wel iets af, maar de hevige buikpijn bleef. Kleine bevallingen. Ik wist niet van het fenomeen endometriose en paste mijn levensstijl aan. Als ik naar mijn lichaam luisterde, zo was mijn ervaring, was de pijn tijdens de maanstonde minder. Dat ging met vallen en opstaan. Veel dansen. Heel veel dansen. Wat ik toevallig ook tof vond en vind. Dan stroomt de energie zo fijn in me door.
Nu heb ik in het voorjaar en zomer van 2021 een paar eenheidservaringen gehad. Zo moet ik het maar noemen. Een bak genade kwam over me heen. Zoiets als bij Terese van Lisieux en Hadewijch. Het ging gepaard met verdriet, veel huilen en lachen. Onverklaarbaar. Ik ben er nog niet uit, maar per saldo was het zalig.
In die periode is er ook veel los getrild. Dat kwam van uit mijn onderbuik omhoog. Ik weet niet of dat zo is, maar zo voelt het. Licht en rommel. De rommel heb ik opgeruimd. Het voelen is
helderder geworden. Het licht is gebleven.
Zat te denken hoe wonderlijk lichaam, geest en universum samenhangen. Het vrouwenlichaam is helemaal een mysterie. Ook in de wetenschap is daarover ook nog een grote kennisachterstand- met dank aan het taboe op lichamelijkheid dat door het patriarchale systemen in stand is gehouden. Wat die bijzondere ervaringen mij afgelopen jaar ook mij heeft gebracht is dat de ernstige buikpijn die ik sinds mijn 16e maandelijks had sindsdien verdwenen is. En dat ik nu zonder medisch ingrijpen verlost ben van dat lijden, is wel een heel groot geschenk. Bedenk ik me nu. Vrouw-zijn wordt alsmaar leuker.