Zo is dat



Bij de uitgang van de winkel staat een man. Jaar of 60. Hij heeft een knaloranje t-shirt aan. Het zit net even te strak. Z'n grijze joggingbroek hangt op half zeven. Het ziet er niet uit, maar geen kniesoor die op hem let. Hij hangt verveeld over z'n karretje. 


Ik kom naar buiten. Hij zegt: 'Jij hebt ook altijd wel een reden om te zingen niet? Jij geniet maar mooi van het leven.' Ik knik. Hij kijkt me van boven naar onder aan, en weer terug. 'Wat heb je mooie kleren aan ja. Ik geef je een 10plus.' Ik kijk hem aan en zeg: 'Dankjewel.' Hij zegt: 'Ja, het is echt zo. Kleren maken de man én de vrouw.' Ik zeg: 'Zo is dat...'