Gepest



Het moet ergens in de winter zijn geweest, want in de periode oktober tot maart ging ik met de bus naar school. Mijn longen waren te zwak om in die periode te fietsen. Ik was 13 of 14 jaar. Ik zat halverwege in de bus, zo'n gele met bordeauxrode stoelen en dikke vering achterin. Ik was onderweg van school naar huis. 


Ergens halverwege de rit, werd er plots aan mn haar getrokken. Ik schrok. Het deed ook pijn. Ik keek achterom, maar de jongen achter me haalde zijn schouders op. Even later opnieuw, een ventje met blond haar dat een jaar of 16 was liep weer naar de achterste bank. Ik zag de mensen lachen, en ik verschoot van kleur. 


Hij had schik op zijn manier. Ik niet, ik wist niet waar ik het zoeken moest. Of wat ik moest doen. De jongen die naast me zat keek weg, en ik weet nog dat ik dat het allerergste vond, dat iedereen in de bus, ook de wat oudere wegkeken. Dit ging een paar keer zo door. De busrit duurde een eeuwigheid. Ik voelde me slecht, alleen, verdrietig. Toen ik eindelijk uit de bus kon, begon ik hard te huilen. Stukje lopen naar huis en bij thuiskomst mijn verhaal gedaan. Dit heeft wel een lelijk litteken achtergelaten. 


Temeer omdat ik hoopte dat de middelbare schooltijd een ander beeld zou geven van het leven. Op de lagere school ben ik namelijk gepest, en ik wilde wel eens wat anders. Ik weet niet precies hoe het zit met energie en dynamiek, maar op de basisschool was ik van de klas vermoedelijk één van de intelligentse en de gevoeligste, en dan ben je volgens mij dikwijls aan de beurt. Alsof anderen ruiken dat er bij jou wat te halen valt, en je niet weet hoe je die gaten moet dichten. Zoiets. 


Lesprogramma's rond pesten waren er toen nog niet, althans ik kan me dat niet herinneren. Ze pestten me dat ik katholiek was, vooral toen de paus naar NL kwam. Dat deed pijn temeer omdat ik in de kerk thuis was. Ik werd uitgesloten, als enige van de klas niet uitgenodigd op de feestjes, met regelmaat uitgescholden, en ze klooiden ook met mijn fiets. Of als ik van het schoolplein wilde gaan, dat ze mijn fiets tegenhielden. Of als ik na het gymen gedoucht had, en ik in mn nakie naar mijn tas liep, ze de deur van de kleedkamer opengooiden. Zulke dingen. Altijd maar lachen. Wat hebben ze een lol gehad om mij. Ik wist me er geen raad mee. 


Ik weet niet waarom dit nu komt bovendrijven en ik dit opschrijf. Blijkbaar zit het bij mij nog ergens en moet ik dit hier nu kwijt.