Als ik later groot ben, wil ik een oude wijze vrouw zijn. Zo'n eentje die zinnen zegt of schrijft die raak zijn of aan wiens blik je weet waar je aan toe bent. Naar wie je toe gaat voor een wijs advies. Zo'n eentje waarbij iedereen stilvalt als ze binnenkomt. Ik geloof in sprookjes. Om dat te worden, oefen ik in het kijken en het luisteren. Dat is moeilijk.
Tijdens het tekenen, dat ik nu 3,5 jaar doe valt het me vooral op hoe lastig het kijken is. Hoe slecht ik daarin getraind ben. Net als in het echte leven vertroebel ik steeds zelf mijn waarneming en schat ik verhoudingen onjuist in, maar wat geeft het. Van het vasthouden van houtskool, potlood of kwast word ik blij. Het overstijgt met gemak de ruis en de door mijzelf veroorzaakte ontevredenheid over het eindresultaat.
Gisteravond een poging om Ede Staal te tekenen met houtskool en krijt. Ik luisterde en zong de hele avond t Hoogeland mee. Om één te worden met de materie. Het lukte niet zoals ik voor ogen had, maar ondanks mijn ruis maakte mijn poging tot samensmelting me zielsgelukkig. Ik hou van dansen en de weg er naartoe. Voor iedereen die roept dat hij/ zij niet kan tekenen (of zingen, of gitaar spelen, of etc) en er daarom niet aan begint voeg ik hier het eindresultaat toe.
Gewoon gaan.