De laatste keer dat ik een foutje maakte, was een dure. Niet voor mijn geld, maar voor mijn hart. Vandaag moest ik er weer aan denken, toen ik een foutje maakte op m'n werk.
Ja fouten maken hoort er bij, ik heb er altijd de pest over in, misschien omdat dat laatste foutje me net even teveel deed.
Het is inmiddels een paar jaar geleden. Ik trof iemand in één maand een paar keer, na de derde keer schreef ik een verhaal naar aanleiding van wat we besproken hadden. Anoniem uiteraard. Ik liet het hem lezen, zo van 'kijk je hebt mij geïnspireerd om dit te schrijven.' Verder niks.
Tot mijn grote schrik werd hij daarna boos, of verontwaardigd. Ik moest zwijgen. Althans zo las ik zijn berichtje daarna. Helemaal helder heb ik het nooit gekregen. Hij liep weg, meende dat ik gebruik had gemaakt van hem. Ik moest het me verder maar niet aantrekken, niks persoonlijks, maar daarna sprak ik hem nooit meer.
Het is natuurlijk nooit mijn bedoeling geweest om een breuk teweeg te brengen, maar er over hebben ging ook niet. Hij hield alles af. Al deed hij geregeld voorkomen me nog wel weer te willen spreken en zien. 'Ja doen we nog us over.' 'Ja, ik wil met je zwemmen.' Niet dus. 'Zeldzame zak hooi' hoorde ik iemand zeggen. Zal, maar ik weet niet wat ik met zulken aan moet.
'Rode vlag' zei een vriendin, 'blijf d'ur bij weg.' Ik weet wel dat het de angst om vrienden te verliezen bloot legt. En da's natuurlijk hartstikke ongezond, want als het betekent dat je relaties boven jezelf plaats, dan kan je alleen maar jezelf verliezen. Dus dat leer ik dan.
Het is me trouwens wel eens vaker gebeurd dat mensen van de een op andere dag me niet meer willen zien of spreken. Altijd mannen. Zonder opgave van reden. Doet zeer. Afgelopen winter nog. En het er even over hebben, gaat niet als de ander plots verdwijnt in de mist. Ghosting schijnt het te heten; mensen die zich niet echt kunnen hechten, schijnen dat te doen, zo leerde ik van vriend, psycholoog. 'Een vermijdende hechtingsstijl dus.' Hmm. Hopeloos, had m'n vader ook.
Enfin, hoe klein toen ook, mijn vertrouwen in mensen kreeg dankzij dat schrijfakkefietje destijds een klap. Zij die zonder tot ziens te zeggen vertrokken weten van niks, maar soms trekt wat ze achterlieten even aan me. Als een lelijk stemmetje in mijn hoofd dat zijn bek open trekt, als ik een foutje maak.