Het moet in het voorjaar van 1988 zijn geweest. Dertien werd ik en ik besloot het grootste deel van m'n nieuwe klas uit te nodigen op mn verjaardagsfeestje. Daar was wel wat moed voor nodig, want ik was zeker niet populairste. Eerder teruggetrokken dan pubers die altijd hun verhaal wel klaar hebben of van die meiden met merkkleding, die wisten van de wereld, die wel eens gingen winkelen in Amsterdam, die konden kiezen met wie ze gingen hangen. Ik hing er bij, of had ergens besloten dat ik bij die klas hoorde. Zij waren immers ook katholiek.
Op de middelbare school alleen voelde niet goed, en dus verzamelde ik in het voorjaar van 1988 de moed om m'n klasgenoten op m'n verjaardagsfeestje uit te nodigen. Daarvoor moesten ze wel allemaal dertien kilometer rijden, want ik was de enige uit de veenkoloniën. Taart, veel chips en cola. Na het doen van de boodschappen ging één of twee keer de telefoon, met het bericht dat iemand niet kwam. Ik besteedde er niet veel aandacht aan, versierde de kamer en wachtte op mn klasgenoten.
Om zeven uur stond de eerste klasgenoot bij de achterdeur en even later ging de telefoon, met een melding dat iemand later kwam. Toen de laatkomer er was zette ik de film aan, en aten we taart en chips met z'n drieën. 'Je hebt veel eten in huis gehaald zeg!' hoorde ik een van de gasten zeggen. Tja, dat was zo. Een opmerking die me stiekem pijn deed, want de rest van de klas kwam die dag niet opdagen. Dat laten merken was voor mij geen optie, dat gevoel ging met de chips naar binnen.
Ik concludeerde daarna dat bijna de hele klas mij niet interessant genoeg vond, en ik was te veel verlegen om m'n klasgenoten te vragen waarom ze er niet waren. Misschien is het twijfelen toen definitief begonnen. Liever was ik alleen dan dat ik ging wachten op iemand die niet kwam. Zo werd ik er steeds beter in om m'n eigen feestjes te bouwen in stilte, met eigen licht en geluid. Muziek vulde mijn kleine wereld en in mn werk werd m'n verdriet- het weet hebben gevoel van uitsluiting en eenzaamheid- m'n instrument.
Enfin, zaterdag organiseerden we hier een muziekfeestje, The Bluegrass Halfway House Jam nr 1. Ik zit er net, in het eerste zonlicht van vandaag, aan terug te denken, terwijl het voorjaar van 1988 vanuit de onderste regionen door me heen schiet. Slik. Dat er nu lieve mensen bereid zijn zelfs tot wel enkele uren in de auto te zitten om op m'n feestje te komen, zelf lekker eten en drinken meebrengen en te delen en ook nog mij toestaan muziek met hen te maken, maakt me vandaag zo dankbaar voor wat er toen niet, maar nu wel was...
geschreven: 8 december 2017